Schelpenoord
Sinds enkele jaren maakt Linda Groen objecten van natuurlijk materiaal dat op het strand aanspoelt. In het bijzonder wulken, die door jarenlange zwerftochten over de zanderige zeebodem wonderlijk gekleurd en versleten zijn, brengt zij weer tot leven als ‘ghosts of the sea’, hierbij geïnspireerd door het gedicht The Seashell van Ted Hughes:
The sea fills my ear
With sand and with fear.
You may wash out the sand,
But never the sound
Of the ghost of the sea,
That is haunting me.
Iedere schelp heeft een eigen karakter en een vormgeving die zoveel mogelijk benadrukt wordt door een aanvulling van papier-maché. De aard van dit materiaal maakt dat de ‘ghosts of the sea’ (of wulkenwijfjes) niet langer kunnen terugkeren naar het water, zonder daarin – net als de kleine zeemeermin van Hans Christian Andersen – op te lossen. In plaats daarvan zweven ze, met het haar verbonden aan een stuk drijfhout, in een glazen cilindervaas of een ander ‘luchtaquarium’.
De natuurlijke kleuren van de (eeuwen)oude schelpen – verweerd, doorleefd en niet zelden met parelmoer – vloeien over in de nieuw aangebrachte delen. Soms is er gekozen voor een atypische wulkenkleur, zoals koraalrood of ultramarijn.
Hoe noordelijker aan de Noord-Hollandse kust, hoe doorschijnender de wulken die aanspoelen blijken te zijn, met de warme glans van albast. Dit zijn de ultieme ‘ghosts of the sea’. De schelpen die gevonden worden op de wat zuidelijkere stranden zijn vaak rijker van kleur, en noester. Om de stoerheid te benadrukken, is het haar van deze wulkenwijfjes vaak in een zeemansknoop gevlochten, waarna het op diverse wijzen aan het drijfhout bevestigd kan worden.
Wulk met wulkje
Soms spoelen er naast wulken, tevens wulkjes aan. Als een grote en een kleine schelp dan ook nog over nagenoeg dezelfde kleuren, vorm en tekening beschikken, zijn ze de ideale moeder en kind.
De film The Piano (1993) is hier cruciaal, om meerdere redenen. Vandaar dat de eerste ‘wulk met wulkje’ ter ere van Ada en Flora als titel ‘The Piano’ heeft meegekregen.
In ‘IJzer’ zijn de moeder en het kind – beide gekleurd in zwart, diverse grijzen en roestbruin – met elkaar verstrengeld via het haar, van henneptouw. Dit plantaardige product verwijst naar de lokale historie van de plaats waar de schelpenvrouwen zijn ontstaan, zodat de nabije kust, waar de schelpen gevonden zijn, verbonden wordt met dat dorp zo’n tien kilometer oostwaarts waar in het verleden hennep geklopt, gehekeld en geweven werd.
Exposities van schelpenvrouwen
Exposities van de schelpenvrouwen (‘ghosts of the sea’ of wulkenwijfjes) waren in Galerie de Kapberg in Egmond aan de Hoef (2023, vitrine entree), tijdens de Kunstparade Heiloo (2024), in de Kunstuitleen Alkmaar (2024), tijdens de Kunstroute Krommeniedijk (2022, 2023, 2024), bij ‘Kunst Als Medicijn’ in Noordwest (NWZ), Alkmaar (2024) en in Galerie Artacasa, Amsterdam (2024, 2025).
