Schelpenoord
Sinds enkele jaren maakt Linda Groen objecten van natuurlijk materiaal dat op het strand aanspoelt. In het bijzonder wulken, die door jarenlange zwerftochten over de zanderige zeebodem wonderlijk gekleurd en versleten zijn, brengt zij weer tot leven als ‘ghosts of the sea’, hierbij geïnspireerd door het gedicht The Seashell van Ted Hughes:
The sea fills my ear
With sand and with fear.
You may wash out the sand,
But never the sound
Of the ghost of the sea,
That is haunting me.
Iedere schelp heeft een eigen karakter en een vormgeving die zoveel mogelijk benadrukt wordt door een aanvulling van papier-maché. De aard van dit materiaal maakt dat de ‘ghosts of the sea’ (of wulkenwijfjes) niet langer kunnen terugkeren naar het water, zonder daarin – net als de kleine zeemeermin van Hans Christian Andersen – op te lossen. In plaats daarvan zweven ze, met het haar verbonden aan een stuk drijfhout, in een glazen cilindervaas of een ander ‘luchtaquarium’.
De natuurlijke kleuren van de (eeuwen)oude schelpen – verweerd, doorleefd en niet zelden met parelmoer – vloeien over in de nieuw aangebrachte delen. Soms is er gekozen voor een atypische wulkenkleur, zoals koraalrood of ultramarijn.
Hoe noordelijker aan de Noord-Hollandse kust, hoe doorschijnender de wulken zijn, met de warme glans van albast. Dit zijn de ware ‘ghosts of the sea’. In het zuiden zijn de schelpen vaak noester, maar altijd sierlijk. Om de stoerheid te benadrukken, is het haar van deze wulkenwijfjes vaak in een zeemansknoop gevlochten, waarna het op diverse wijzen aan het drijfhout bevestigd kan worden.
