Dit werk is ontstaan vanuit een schelp, een wulk (Buccinum undatum), ook wel kinkhoren genoemd. Zeeslakken zoals deze verkeren heel hun leven in de diepe duisternis van de Noordzee. Nu als ‘ghost’ is het omhulsel aan het licht gekomen, ook letterlijk, want de schelp is dusdanig verbleekt door het zout van de zee en de stralen van de zon, en is door het zand zo geschuurd, dat licht er op een romige wijze doorheen schijnt.

Doorgaans hebben de schelpenvrouwen van Linda Groen individuele trekken en aanvullende kleur gekregen, maar om het etherische karakter van de figuur te benadrukken, is het aangebrachte deel sereen wit gehouden.

De armen zijn opgeheven, naar het licht. Doordat de schelpenvrouw in een glazen cilinder ‘zweeft’ – en daarmee ook qua gewicht ‘licht’ is – kan het licht haar van alle kanten bereiken. Ter bescherming is voor deze expositie een deksel op het luchtaquarium aangebracht, maar in een minder openbare ruimte kan ervoor gekozen worden de figuur aan een stukje drijfhout of een mooi gevormde tak te verbinden, opdat het licht ook van boven vrij valt. 

De (zee)bodem van de vaas is bedekt met een laagje wit zand uit Schoorl. De schelp zelf is gevonden op het strand tussen Egmond aan Zee en Bergen aan Zee.